همگان از عشق دم می زنند...

به نظرم عشق واقعی زمانی در نهاد آدمی پدیدار میشه که طی اون انسان به نقطه ای برسه که همه چیز رو زیبا ببینه

در واقع به تعبیر حافظ "خُرم" باشه؛ و خرمی جهان رو هم ببینه:
به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

و به تعبیر هاتف اصفهانی همه ی آفاق رو "گلستان" ببینه:
چون به اقلیم عشق روی آری
همه آفاق گلسِِتان بینی

نتیجه ی این مدل عاشقی کردن هم رسیدن به عالی ترین حس بشریه؛ حسی که تا تجربه نشه قابل وصف نیست.
خروجی این حس دیدن زیبایی هاییه که دیگران از مشاهده ی اون ناتوانند!
(آن چه نادیدنیست آن بینی)

به قول بزرگی: زندگی واقعی یعنی رسیدن به همین درجه؛ و اگر به این درجه نرسیم در واقع زندگی نکرده ایم!