جوان که بودم از مردم چیزی
می‌خواستم که نمی‌توانستند بدهند: دوستیِ پیوسته، عاطفه ی مدام.
حال یاد گرفته‌ام
از آنان چیزی بخواهم کمتر از آنچه
می‌توانند بدهند: همنشینیِ بی‌کلام

آلبر_کامو

کاش همینی بشه که صائب تبریزی میگه:
«آرامش است؛ عاقبت اضطراب ها..»
بالاخره خوب شه، قشنگ بشه، برسیم، بینیم، بخندیم...

رفـاقت را جـای عشـق در دلـم سپـردم تـا بـا یـاد دوسـت
از درد هیــچ عشـقی نسـوزم
بـه سلامتـی هـر چـی رفیـق بـامرام

+5

اگر بخواهید برای خود وصیت نامه ای بنویسید
متوجه خواهید شد تنها کسی را که نمیتوانید
سهمی از داراییتان را برایش در نطر بگیریید
// خودتان// هستید
.
پس تا زنده اید نسبت به خود سخاوتمند باشید.

♥
-♥
--♥
---♥
-----♥
-------♥
--------♥
---------♥
-----------♥
-------------♥
,•’``’•,•’``’•,
.’•,`’•,*,•’`,•’
....`’•,,•’`

داروها و دوستی ها هر دو مشکلات را حل میکنند
با این تفاوت ک دوستی ها هیچ وقت تاریخ انقضا ، بها و اندازه ندارند 

ای مرگ …

کیست که شراب شرنگ آگین تو را نچشد؟
انسان چهره تو را ترسناک کرده و از تو گریزان است!
فرشته تابناک را اهریمن خشمناک پنداشته!
چرا از تو بیم و هراس دارد؟
چرا به تو نارو و بهتان می‌زند؟
تو پرتو درخشانی اما تاریکیت می‌پندارند!
تو سروش فرخنده شادمانی هستی اما در آستانه تو شیون می‌کشند !
تو فرستاده سوگواری نیستی، تو درمان دل‌های پژمرده می‌باشی!
تو دریچه امید به روی نا امیدان باز می‌کنی!
تو از کاروان خسته و درمانده زندگانی میهمان نوازی کرده،
آنها را از رنج راه و خستگی می‌رهانی !
تو سزاوار ستایش هستی تو زندگانی جاویدان داری …!