به سرنوشت بگویید:
اسباب بازی هایت بی جان نیستند،آدمند،میشکنند...
آرامتر...

ﮐﺸـﯿﺪﻧﯿــ ﺗﻤــﺎﻡ ﻣﯿــﺸﻮﺩ
ﭼــﻪ ﺳﯿــــﮕﺎﺭ ﺑــﺎﺷﺪ
ﭼــﻪ ﯾﮑــ ﺩﺭﺩ ﺑﻠــﻨﺪ ....
ﺁﻧﭽــﻪ ﻣﯿــﻤﺎﻧــﺪ ﺧﺎﮐـﺴــﺘﺮﯼ ﺑـﯿــﺶ
ﻧـﯿـﺴﺘــ
ﺗــــﻪ ﻣــﺎﻧــﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻧﻔـــﺮﺗـــ
ﻭ ﭼــﺮﺍﻫـــﺎﯾﯽ ﮐـــﻪ ﻫــﺮ ﺭﻭﺯ ﺑـــﻪ
ﺳﻔﯿـــﺪﯼ
ﻣـﻮﻫـــﺎﯾﺘـــ ﻣﯽ ﺍﻓــﺰﺍﯾــــﺪ!!!!!
ﺭﻭﺯﮔــــﺎﺭ ﻫـــﺮﺯﻩ ﺍﺳﺘــــ
... ﯾـــﺎ ﺭﻭﺯﮔــــﺎﺭ ﻫـــﺮﺯﻩ ﮔــﯿـــ ....
ﻧﻤﯿــــﺪﺍﻧﻢ!!!!
ﺍﻣـــﺎ ﺍﯾــﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﯿــ ﺩﺍﻧـﻢ
ﮐــﻪ ﺗـــﻮ ﻫـــﺮﺯﻩ ﺭﻭﺯﮔــــﺎﺭﯼ ....‏

…

همیشه هم قافیه بوده اند، “ســ ـ ـیب” و “فریـ ـ ـب”!
همانند سیبی که آدم و حوا را فریب داد و حالـــا هم با هم میگوییم
“سیــــــــ ــب”
و دوربین های عکاسی را فریب میدهیمـــ
تا پنهان کنیم اندوهمان را پشت این لبخند مصنوعی…

*یه بار کلاس اول دبستان بغل دستیم بهم گفت: مسخره ...
منم گفتم : اسم بابات اصغره ...
اقا این دیگه تا آخر سال گیر داده بود که تو اسم بابای منو از کجا میدونی?!!
(+)*5

طناب را به گردنم انداختند . گفتند : آخرین آرزویت ؟

گفتم : دیدن عشقم

گفتند : خسته است ، تا صبح برایت طناب بافته . . .

✯❤♡☆❤☆♡★♡✯❤♡☆❤☆♡★♡✯❤☆♡★♡✯❤✯❤☆♡★♡✯❤★♡✯❤

هـــَمیـלּ خوبــﮧ

کـﮧ غیــــــــــــر از او ؛

هـــَمـﮧ از خاطـِـــرمـ مـــیرלּ ...!



ᄽᄽᄽධღ ❺✦ ღධᄿᄿᄿ
▁▔▁▔◥ⓜ.ⓖⓗ◤▔▁▔▁

✯❤♡☆❤☆♡★♡✯❤♡☆❤☆♡★♡✯❤☆♡★♡✯❤✯❤☆♡★♡✯❤★♡✯❤
50

میدانی؟
یک وقت هایی باید
روی یک تکه کاغذ بنویسی
تـعطیــل است
و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت
باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال ســوت بزنی
در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که
پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند
آن وقت با خودت بگویـی
بگذار منتـظـر بمانند!

عـلـآوه بـَر اینـکه مـَن و تـو ، مـا نَشـودیـم


نصـف مـَنـَم ازبیـن رَفـت ... !!♥

طناب را به گردنم انداختند . گفتند : آخرین آرزویت ؟

گفتم : دیدن عشقم

گفتند : خسته است ، تا صبح برایت طناب بافته . . .

روزي به شهري سفر خواهم كرد كه دلم هرگز نگيرد ...
خسته از اين رنگهاي سفيد وسياه ...
از اين پيچش و التهاب واژه ها و مبهوت از اين سكون لحظه ها دايره وار به
گرد خويش چرخيده ام و پيوسته ...
از خود مي پرسم آيا دنيا همينقدر كوچك است ؟
همانند مورچه اي كه درون يك قطره آب زنداني شده است ... شايد روزي بشود از اين
قطره آب خود را رها كنم و به شهري بزرگتر كه درياچه اش يك قطره آب نباشد
سفركنم... به شهري كوچ خواهم كرد كه درياي ذهن من اسير قطره خرده فكري
سراب گونه نشود ... من از آدميان خسته و به آدميان مشتاقم ... من ذهن خويش را
تكانده ام از همه مشاقيها و از همه اسارتها و نفرتها و خستگيها .. اكنون كه با
سربلندي به اين احساس نائل آمدم مي خواهم راه خويش گيرم و به شهري سفر
كنم كه خدا آنجا فانوسي برايم روشن گذاشته است ...