نیم نگاهی از احساساتم

سلام خدمت تمامی افرادی که این مطلب رو مطالعه می فرمایند.

خب این دفعه ام تو این بلاگ می خوام بخشی از احساساتمو بگم بخشی از بدبختی من که باعث شده هیچ وقت کسی منو درک نکنه و یجورایی تنها بمونم و یا مجبور شدم شخصیت دیگه ای از خودم تو جامعه نشون بدم که این تفاوت احساس نشه.
تاحالا شده از یک جای بلند به کل شهر نگاه کنید شهری متشکل از انسان های زیاد و پر از نور و ساختمان و ... من وقتی نگاه می کنم یه عالمه انسان می بینم که هر کدوم بیشتر توی مشکلاتن و شادیای کمی دارن انگار که دردشونا حس می کنم و از اون طرف شادی رو هم همینطور و بعد به آسمون نگاه می کنم و ستاره ها و کیهان رو می بینم که ما جلوی اون حتی یه نقطه ام نیستیم تازه برحسب نظریه گسترش کیهان به وسعت اون روز به روز افزوده میشه دوباره سرمو پایین میارم این دفعه دقیق تر نگاه می کنم و چیزی بیش از تجمع انسان ها می بینم من ایندفعه هر انسانیا می بینم که فکر میکنه خاصه و پدر و مادرش براش آرزوی بهترین شدن رو دارن و هرکدوم فکر می کنن می تونن به اون چیزی که می خوان برسن غافل از اینکه بیشتر اون ها زیر جبر این دنیا له میشن بعد یاد جنگ های بشر میفتم که انسان های زیادی طی اون ها کشته میشه هر انسانی که چند سال سن داره و چند سال خاطره و احساس خاص بودنش و .... هه خیلی جالبه چه موجودات عجیبی هستیم و بعد به این فکر می کنم از بین این همه آدم واقعا چند نفر به فکر خلقت و شناخت رازهای آفرینش هستن بعد می بینم که تعدادشون از انگشتای 1 دست ام کمتره و اون موقعس که می شینم و فقط با خودم می گم چیکار داریم می کنیم؟؟

من کسی هستم که به علوم غریبه و علوم باستانی و کتاب هایی که حتی خیلی ها می ترسن بخونن علاقه دارم واسه همین بعد از چندسال مطالعه ی اون ها تمام عقاید و چیزهایی که می دونستم به کلی تغییر کرد چیزایی هست که باید مردم و انسان ها بدونن ولی بی توجه اند...
البته هرکسی حق انتخاب داره و اینا گوشه ای از احساساتم بود همین...

امیدوارم وقتتونا زیاد نگرفته باشم و هرجایی که هستید زندگی ای سرشار از عشق داشته باشید.