شب است و در بدر کوچه های پر دردم
غریب و خسته به دنبال دوست می گردم
اسیر ظلمتم...ای دوست کجا ماندی؟
من به اعتبار تو فانوس نیاوردم...

آرزو دارم روزی این حقیقت به واقعیت مبدل شود که همه‌ی انسان‌ها برابرند. (مارتین لوتر‌کین

پشت هر کوه بلند سبزه زاریست پر از یاد خدا
و در آن باغ کسی می خواند
که خدا هست ، دگر غصه چرا ؟

من خدا را دارم
سفری می باید ، سفری بی همراه،گم شدن تا ته تنهایی محض
سازکم با من گفت هر کجا لرزیدی ، از سفر ترسیدی،با خود این طور بگو
من خدا را دارم...
منو سازم چندیست که فقط با اوییم.
من خدا را دارم...