بزرگترین عیب برای دنیا همین بس که بی‌وفاست.

بوی یلدا را می‌شنوی؟
انتهای خیابان آذر
باز هم قرار عاشقانه‌ی پاییز و زمستان
قراری طولانی به بلندای یک شب
شب عشق‌بازی برگ و برف

پاییز چمدان به دست ایستاده
عزم رفتن دارد
آسمان بغض می‌کند… می‌بارد
خدا هم می‌داند عروس فصل‌ها چقدر دوست‌داشتنی‌ست

کاسه‌ای آب می‌ریزم پشت پای پاییز
و تمام می‌شود

پاییز، ای آبستن روزهای عاشقی
رفتنت به خیر
سفرت بی خطر

امشب هر کی تنهاست توی همخونه تو بلاگ ویژه ی شب یلدا (آقای امیر ساکت) منتظرشیم



حالا تنها هم نبودین، آقا امیر رو توی بلاگش تنها نذارید
________________________________________________

بزﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺩﺷﻤﻦ
ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ

ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ
ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮﯼ
ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻔﺮ ﻭ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼﺍﺳﺖ

آخرین سہ شنبہ
آذرماهتون شاد و
سرشار از خیر و برکت

از خدا می خوام
که در این روز زیبا
دلتون مثل روز روشن
و مثل برکه آروم باشه
الهی جای بوسه ی خدا
همیشه رو گونه ی
زندگیتون باشہ ....

زندگی بافتن یک قالیست
نه همان نقش و نگاری که خودت می خواهی
نقشه را اوست که تعیین کرده
تو در این بین فقط می بافی
نقشه را خوب ببین
نکند آخر کار قالی زندگی ات را نخرند !

این زندگی بیمارستانی شده است که در آن هر بیمار ، اسیرِ آرزویِ عوض کردن تخت‌هاست !
این یکی می‌خواهد روبه‌روی بخاری رنج بکشد و آن دیگری گمان می‌برد سلامتی‌ا‌ش را کنار پنجره باز خواهد یافت ...

باز بوی باورم خاکستریست
واژه‌های دفترم خاکستریست

پیش از این‌ها حال دیگر داشتم
هرچه می‌گفتند باور داشتم

ما به رنگی ساده عادت داشتیم
ریشه در گنج قناعت داشتیم

پیرها زهر هلاهل خورده‌اند
عشق‌ورزان مهر باطل خورده‌اند

باز هم بحث عقیل و مرتضاست
آهن تفتیدۀ مولا کجاست

نه، فقط حرفی از آهن مانده است
شمع بیت‌المال روشن مانده است

با خودم گفتم تو عاشق نیستی
آگـه از سِرّ شقایق نیستی

غرق در دریا شدن کار تو نیست
شیعۀ مولا شدن کار تو نیست

در صفوف ایستاده بر نماز
ابن ملجم‌ها فراوانند باز

خواستم چیزی بگویم دیر شد
واژه‌هایم طعمۀ تکفیر شد

قصۀ ناگفته بسیار است باز
دردها خروار خروار است باز

دست‌ها را باز در شب‌های سرد
ها کنید ای کودکانِ دوره‌گرد

مژدگانی ای خیابان‌خواب‌ها
می‌رسد ته‌ماندۀ بشقاب‌ها

سر به لاک خویش بردیم ای دریغ
نان به نرخ روز خوردیم ای دریــــغ

قصّه‌های خوب رفت از یادها
بی‌خبر ماندیم از بنیادها

صحبت از عدل و عدالت نابه‌جاست
سـود در بازار ابن الوقـت‌هاست

گفته‌ام من دردها را بارها
خسته‌ام خسته از این تکرارها

ای که می‌آید صدای گریه‌ات
نیمه شـب‌ها از پس دیوارها

گیر خواهد کرد روزی روزی‌اَت
در گلوی مالِ مردم‌خوارها

من بــه در گفتم و لیکن بشنوند
نکته‌ها را مو به مو دیوارها