افتخار همنشینی بنده با جوانان نخبه

امروز روزی بود که دیدار با چندی از نخبگان کشور، قسمتی از رزق و روزیِ امروزم بود.

آدم‌هایی که روشنایی فکرشون، چشم‌های مغزم رو کور کرد (عصا لطفن)

آخه نمی‌دونید 

به‌قدری روشنفکر بودن که

پشتشون رو چندبار نیگا و رصد کردم چون مدام از خودم می‌پرسیدم:

نکنه برق نیروگاه هسته‌ای کاشیوازاکی به کو... اینا وصله؟!

اِدّعای علمی تا آسمون

و

اَدای عالِمی تا هفت آسمون...

یکی از این منوّرالفکرها شروع کرد از اِرنِست همینگوی گفتن که

آی فوق‌العادس و فلان و بهمان...

(جالبه که تلفظ اسم همینگوی رو هم درست اَدا نمی‌کرد، آخه همینگوی آخرش

با «وِی = way» هس و با «اوی» نیس)

خلاصه رو به بنده نمودند و گوشه چشمی به ما نظر کیمیاکننده کردند!

لامصب عجب نیگاه نافذی داشت

و عشق در یک نگاه در بنده آغاز شد...

استاد با نگاه عاقل اَندر سفیه پرسید: جناب، شما چرا ساکتی؟!

گفتم از همینگوی همین رو یاد گرفتم که گفته:

انسان ۲سال نیاز داره تا

حرف زدن رو یاد بگیره

و

۵۰

سال

نیاز داره تا

سکوت رو بیاموزه!

باریکلا دادا

حالا بیا

ببوسمت ارنست!

خب بعضیا برخی وختا می‌خوان باعث تحول و تنوع بشن

ولی بانی

تهوع 

می‌شن...

خدایا ای مهربانا...

ما آدما تا مریخ رو فتح کردیم

ولی از دنیای بیکران درونمون بی‌خبر هستیم

ما را به خودیابی، خودشناسی و خودآگاهی برسان

کردگارا ای رفیقا

ما بدجوری خودمون رو دریبل زدیم

و اشتباهی به خودمون گل زدیم که هیچ؛ بلکه جشن هم گرفتیم

لذا نذار تا دیقه ۹۰ برسه و وقت اضافه نباشه و بازنده بشیم

آمین یا مهربان‌ترین و داناترین