اگر معلم می‌شدم...

دوست می‌داشتم تا معلمی باشم

میان شاگردان دبستان!

اما چرا بچه ها؟!

بخاطر عطر و بوی پاکی و بزرگ نشدن و گرگ نبودن

انسان گرگ انسان...

کودکان را

بادقت زیرنظر می‌گرفتم

تا کلّه‌شق‌ها را شناسایی کنم

تا به این‌ها بها بدهم...

چون ذات و سراسر وجودم در «عصیان» و «نه گفتن» نهفته و بناشده!

به بچه‌ها، عصیان و اعتراض می‌آموختم

ولی هر کسی عصیان می‌کرد او را به باد کتک می‌سپردم

تا بداند فریاد، درد می‌آورد، تاوان و تبعات دارد...

 سپس

حمایتشان می‌کردم

نوازششان می‌کردم

به‌قدری که «عصیان در انسان» ارجحیت پیدا کنه به کتکه!

سپس صبر، سکوت، سیاست و کیاست رو براشون می‌آموختم

که کی و کجاها عصیان کنن و کجا صبر پیشه کنن.

می‌آموختم و در وجودشون نهادینه می‌کردم که

فلسفۀ انسان، مثلثی است از اضلاع ذیل:

۱- من عصیان می‌کنم؛ پس هستم.

۲-من فکر می‌کنم؛ پس هستم.

۳-من صبر و سکوت می‌کنم؛ پس هستم.

 خودم چون معلم و استادی نداشتم تا شاکلۀ وجودم را با این

سه ضلع شکل بدهد

پس اول عصیان را در وجودم یافتم

سپس به مرور زمان، سکوت و تفکر را آموختم

لذا

اصالتاً

عصیانی

هستم...