گر همچو من افتاده​ی این دام شوی ای بس که خراب باده و جام شوی
ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم با ما منشین اگر نه بدنام شوی

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از اموج نور

در زمستانی غبار آلود و دود

یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروزها ، دیروزها !

دیدگانم همچو دالان های تار

گونه هایم همچو مرمر های سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

می رسند از راه تا در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

می رهم از خویش و میمانم زخویش

هر چه بر جا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی

در افق ها دور و پنهان می شود

بعد ها نام مرا باران و باد

نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

فارغ از افسانه های نام و ننگ

هوای تو از دود سیگارم هم مضر تر است

دود سیگار به سرفه ام می اندازد هوای تو به گریه

مرداب به رود گفت:چکار کردی که انقدر زلالی؟

رود گفت: گذشتم

با هم باشیم نه یک سال بلکه یک عمر

بگذار آوازه ی با هم بودنمان چنان در شهر بپیچد

که روسیاه شوند آنان که

بر سر جدایی مان شرط بسته بودند . . .

خوشبختی یعنی …

داشتن کسی که بیـــــــشتر از خودش تــــو رو بخواد و

بیشـــــتر از تــــو هــیــــچــــی نــخوآد

شاهرگم قید توست ، بزنم میمیرم …
.
.
هیچ رویایی به پای بیداریم با تو نمیرسد
خوابها فقط خودشان را اذیت می کنند !
.
.
خوبان را باید روی چشم ها گذاشت …
کجایی ؟! چشم هایم بهانه ات را گرفته اند !

همیشه با تو...

همیشه با تو بوده ام

به هر کجا که رفته ام
ز راه های بس دراز
به سوی تو دویده ام
اگر بر آسمان پر ستاره خیره گشته ام
من از ستاره ها
نشان زتو گرفته ام
اگر به دشت پر شقایقی گذشته ام
پی تو گشته ام
اگر ز کوچه باغ ها گذار کرده ام
من از نسیم و نسترن
خبر ز تو گرفته ام

عادت این قبیله این است،

دور آتشی که میسوزی، می رقصند…

دستت را بده تا از آتش بگذریم

آنها که سوختند همه تنها بودند….!