می شود

با پنجره ها حرف زد ….

می شود با یک نارنجی تند

یا سبز

یا آبی آسمانی

لبخند را در نگاه خسته پنجره ها نقاشی کرد ….

قشنگ زندگی کنیم …

ما نیز مثل شما صبرمان به سر آمده

یه جایی علی مصفا میگفت: صبر می‌کنم دیگه، صبر نکنم چیکار کنم؟ الان دقیقا همینم...

بعد از اومدن واکسن کرونا و وارد نشدنش به ایران، ما الان دقیقا اونجاییم که کافکا میگه :

آه چقدر امید
دریا دریا امید، ولی نه برای ما

"خدا کند" اوضاع بهتر شود، سیاست‌مدارها فراموشی بگیرند، پستچی‌ها نامه‌های خوب بیاورند و روزنامه‌نگارها از اتفاقات خوب بنویسند.

خدا کند اوضاع بهتر شود، گل‌فروش‌های چهارراه، به خانه‌هاشان برگردند، کودکان کار، در آغوش امن مادری، کودکی کنند و هیچ‌کس با هیچ‌کس دیگری دشمن نباشد.

خدا کند اوضاع بهتر شود، سلامتی به رگ‌های بی‌جان جهانمان برگردد، درختان توت، گیلاس بدهند و درختان سرو، سیب...

خدا کند دوباره دور هم جمع شویم و از خاطرات شیرین حرف بزنیم، دوباره صمیمیت‌ها طعم آغوش بگیرد و رفاقت‌ها طعم صمیمیت... و عزیزترین‌ها را بشود بدون هراس بغل گرفت و بوسید. بشود کنار هم نشست و دو سه فنجان چای نوشید، بشود برای مناسبت‌ها اشتیاق داشت و برای لبخندها دلیل...

خدا کند دوباره به دغدغه‌های کوچک و دلخوشی‌های بزرگ برگردیم، به روزهایی که سقف آرزوهامان بلند بود.
خدا کند...

خدا کند تمام سیاست‌مدارها فراموشی بگیرند.

امروز آنقدر سرگرم

دوست داشتن زندگی باش

که هیچ فرصتی برای

نفرت نداشته باشی

هر روز فرصتی تازه است

تا بهتر از دیروز باشی…

سلام