دختر

من نه آنقدر دلبرم

که دل تمام شهر از صدایم بلرزد

نه آنقدر موقر

که یادم نرود دختر نباید بلند بلند بخندد...نه آنقدر فیلسوف که راجع به کتابهای خوانده و نخوانده داد سخن بدهم...

نه آنقدر بزرگ که بتوانم بجای شکلات  وقتی به کافه میرویم خانمانه قهوه سفارش دهم....

نه آنقدر سیاستمدار

که لبخندها و اشکهایم به جا و به موقع سر کله شان پیدا شود

من

بغض میکنم،گریه میکنم،شیطنت میکنم،بلند بلند میخندم و لبه جدول راه میروم و توی کافه شکلات میخورم و زندگی راساده میگیرم...

وخوب میدانم

دخترهایی شبیه من هرگز خاطره نخواهند شد....