گل خشکیده

ای گل زیبا بهای هستی من بود،گر گل خشکیده ای از کوی تو بردم

گوشه ای تنها چه اشکها فشاندم،وان گل خشکیده را به سینه فشردم

پای امید دلم اگر چه شکسته است،دست تمنای جان همیشه دراز است

تا نفسی میکشم ز سینه پردرد،چشم خدا بین من به روی تو باز است