وااااای عجب تله پاتی
دارم کتاب سینوهه رو میخونم
آمون به شما هم سلام رسوند

سلام علیکم
خوبید؟
خوش اومدبن

چی بگم والا
احتمالا بخاطر شغلتونه، موفق باشید به هرحال
و امیدوارم که خاطره ی بد بجا نمونه براتون از شمال

چای یا قهوه؟!

زمانی که می‌رقصم یعنی وقتی می‌نویسم،

در نوشته‌هایم، سعی می‌کنم از کلماتی کمک بگیرم که از جنس مردم باشند،

مال تودۀ مردم باشند!

مثلاً برای ایجاد حس صمیمیت و آرامش،

کسی را دعوت به صرف قهوه یا نسکافه نمی‌کنم، گویا این‌ها بیگانه و غریبه هستند...

در قبالش برای نوشیدن یک چای دبش فرامی‌خوانم!

نمی‌گویم قهوه ناخوب است، نه اصلاً، راستش خودم نیز برخی وقت‌ها

شکمم را با قهوه یا نسکافه‌ای خیس و تر می‌کنم یا در جلسات کاری

از طرف‌های مذاکره می‌پرسم: چایی میل دارید یا قهوه یا نسکافه؟

آب را نمی‌گویم زیرا کاری غیرحرفه‌ای در جلسات تجاری هست،

آب نماد سردی است، نوشیدنی‌ها باید هات و داغ باشد تا جنس

مذاکره از نوع صمیمیت شود،

اما زمانی که می‌خواهم جوشکاری کنم؛

یعنی زمانی که می‌تلاشم تا واژه‌ها و کلمه‌ها را به کاغذ یا صفحه‌های دیجیتالی جوش بزنم

برای دعوت از یک دوست، از لفظ چای به‌جای قهوه و... استفاده می‌کنم!

حال تو ای هم‌وطن آشنا یا ناآشنا! بیا و بنشین تا چند استکان یا لیوان شوفری،

چای با هم بنوشیم. رها از همۀ حجاب‌های ذهنی! دور از پیچیدگی‌های باکلاس زمانه!

ساده و بی‌پیرایه مثله خودکار بیک!

فارغ از این دنیای شلوغ و پرسروصدا در سکوتی زیبا مانند سکوت محشر کتابخانه!

در سکوتی باعظمت و پرشوکت، لبخندی به هم زنیم و به جهان بنگریم

و گزارشش را بنویســیم...

آری همه چیز را بنویسیم حتی وقایع کوچک و ناچیز را...

گویا تمامی جهان به‌وجود آمده‌اند تا به نوشتن تبدیل شوند...

نوشتن گویا تنها شانس حقیقی ما برای رستگاری در این دنیای پر از کُد

و اینترنت و زندگی مالیخولیایی هست...

بیا بالبخند فریاد زنیم:

ن والقلم و مایسطرون...

باشد که میلیون‌ها مردۀ متحرک از نو زنده شوند...

راستی! چای سیاه برایت بیاورم یا سبز یا ترش؟!

الساعه می‌آورم!

چای من لبریز و لب‌دوز و لب‌سوز نیز می‌باشد!

آآآآی! می‌خوری با من چای؟!

کجا؟؟؟؟ نیومده رفتنی شدی؟؟؟؟

‏کسی که اول معذرت خواهی میکند
شجاع ترین است!
اولین کسی که میبخشد قوی ترین است؛
و اولین کسی که فراموش میکند
خوشحال ترین...

اسیر چرا؟
خوش بگذره