بلاگ كاربران
زندگی تنها زمانی قابل تحمل می‌شود که انسان
با همانی که هست کنار آمده باشد، چه در چشم خودش و چه در چشم دیگران.
همه ما باید با آن چیز و کسی که هستیم کنار بیاییم،
و باید بپذیریم که این دانش تمجیدی هم برایمان همراه نمی‌آورد،
که زندگی نشان افتخاری به ما نمی‌دهد
که غرور، یا خودخواهی، یا کچلی، یا شکم‌گنده‌مان را پذیرفته‌ایم و تحمل می‌کنیم.
نه، راز قضیه همین است که پاداشی وجود ندارد
و ما باید خصلت‌های ویژه و سرشت خودمان را تا حدّ امکان تحمل کنیم،
زیرا هیچ میزانی از تجربه یا بصیرت کمبودها، خودخواهی‌ها، یا آزمندی‌هایمان را اصلاح نمی‌کند.
باید یاد بگیریم که امیال ما طنین درستی در دنیا پیدا نمی‌کنند.
باید قبول کنیم کسانی که دوستشان داریم ما را دوست ندارند،
یا آن گونه که ما آرزو می‌کنیم دوست ندارند.
باید خیانت و نمک‌نشناسی
و از همه سخت‌تر،
این را بپذیریم که کسی هست که از حیث شخصیت یا فراست از ما بهتر است ...!
آفرین
بله قشنگ بیان شد ..درسته..
.
.
تشکر فراوان