هوا بد است

تو با كدام باد ميروي

چه ابرتيره اي گرفته سينه تو را

كه با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمي شود...هوشنگ ابتهاج

"خدایان سیزیف را بر آن داشتند تا مدام تخته سنگی را به فراز کوهی رساند و هر بار تخته سنگ به سبب وزنی که داشت باز به پای کوه در می غلتید . خدایان چنین می پنداشتند که کیفری دهشت بارتر از کار بیهوده و نومیدانه نیست"
.
.
.
اگر این افسانه غم آور است،تنها بدین جهت است ک قهرمان آن _آگاه_است.....

آلبر کامو

بی تو در سینه ی آشفته ی من،
تاب کجاست؟

بی رُخت،
ای نفسِ خفته ی من،
خواب کجاست؟

کو در این شب های پاییزی مرا محبوبه ای
تا نشیند بر دلم چون گنج، در مخروبه ای

بخت از این بدتر کجاها میتوانی یافت که
نیست جانِ خسته را در دارِ دنیا چوبه ای!

تبعید، قبل و بعد نمی فهمد.
پاییزِ ما ؛
ادامه ی پاییز است.

فرقی نمی کند که کجا هستی.
این آسمان ؛
همیشه غم انگیز است…

سرد یعنی تو
که صدایت یخ می بندد بر رگ هایم
به وقت هایی که کسی را دوست داری
که من نیستم ...

گرم یعنی تو
که هر نگاهت داغ می شود بر دلم
برای بعدها ،
به وقت هایی که کسی را دوست داری
که منم ...

آب یعنی تو
که بر سرم می ریزی ... پاک ؛
از ابرهای دلتنگ سقف خانه ات که از خیابان فرار کرده اند
به جای هر غسلی !
به جای هر بارانی !

خاک
یعنی خاک بر سر لحظه هایی که
ما مال هم نیستیم ..!

خلاصه ،
خورشید
کتاب
کفش
کلید
کلمه؛
همه شان تویی !
به تنهایی !

تنهایی یعنی تو
که نمی دانی
بی من
چقدر تنهایی ...!

عاقلی از دیوانه‌ای پرسید: راهِ خوشبختی کدام است؟ دیوانه، که گویی راهِ شهرِ مجاور را از او پرسیده‌اند، بلافاصله گفت: «خود را تحسین کن، و در کوی‌ و برزن بخواب». عاقل فریاد زد: «صبر کن ببینم! بیش از حد توقّع داری. برای رسیدن به سعادت تحسینِ خویشتن کافی است.» و دیوانه پاسخ داد: «امّا چگونه می‌توان پیوسته تحسین کرد بی‌آنکه پیوسته جهان را خوار نشماریم.»

#فریدریش_نیچه
#حکمت_شادان
کتاب سوم، راه خوشبختی، قطعه‌ی 213

"و دیگر جوان نمی‌شوم
نه به وعده عشق و
نه به وعده چشمان تو..!"

ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ..
ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ...!

تو ازآن دگری...
رو...
که مرا یاد تو بس..!