در آغاز محبت گر پشیمانی بگو با من

که من هم دل زمهرت بر کنم تا فرصتی دارم

گر جانم رود از دست دراین کنج قفس

یادت از دل نرود تا که مرا هست نفس

به چه مانند کنم در همه افاق تو را

هر چه در ذهن آمد تو از آن خوب تری

دل به هر جا رو کندآخر بیاید سوی دوست

قبله دلها کجا باشد بغیر از کوی دوست

عادت ماست که با اهل وفا یار شویم

رشته زلف بگیریم و وفا دار شویم

اشتباهی که همه عمر پشیمانم از آن

اعتمادی است که بر مردم دنیا کردم

من که از کوی تو بیرون نرود پای خیالم

نکند فرق به حالم

چه برانی

چه بخوانی

چه به اوجم برسانی

چه به خاکم بکشانی

نه من آنم که برنجم

نه تو آنی که برانی

به‌تنهایی گرفتارند مشتی بی‌پناه اینجا

مسافرخانه رنج است یا تبعیدگاه اینجا

غرض رنجیدن ما بود - از دنیا - که حاصل شد

مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا

برای چرخش این آسیاب کهنه دل سنگ

به خون خویش می‌غلتند خلقی بی‌گناه اینجا

نشان خانه خود را در این صحرای سردرگم

بپرس از کاروان هایی که گم کردند راه اینجا

اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست

نشان می‌جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا



تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست

هزاران سنگ خواهد خورد در مرداب ماه اینجا

ما ز هر صاحب دلی یک رسته فن آموختیم

عشق از لیلی و صبر از کوه کَن آموختیم

گریه از مرغ سحر ، خود سوزی از پروانه ها

صد سرا ویرانه شد ، تا ساختن آموختیم .

من نه آنم که دو صد مصرع رنگین گویم

من چو فرهاد یکی گویم و شیرین گویم .