نمیگویم به وصل خویش شادم کن گاه گاهی

بلاگردان چشمت مرا کن گاه نگاهی

امیر خسرو دهلوی

مجنون نشد ارام پذیر از رخ لیلی

دردیست جدایی که به درمان نرسیده ست

نظیری نیشابوری

گر بدي گفت حسودي و رفيقي رنجيد

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نكنيم

حافظ

خواب مرگم باد اگر دور از تو خوابم آرزوست

خون خورم بي چشم مستت گر شرابم آرزوست

اهلي شيرازي

از هر طرف كه رفتم جز وحشتم نيفزود

زنهار از اين بيابان وين راه بينهايت

حافظ

ما را همين بس است كه داريم درد عشق

مقصود ما ز وصل تو بوس و كنار نيست

عبيد زاكاني

لبخند معاوضه كن با جان شهريار

تا من به شوق اين دهم و آن ستانمت

شهريار

روغنی در شیشه بینی صاف و روشن ریخته

غافلی بر سر چه آمد کنجد و بادام را

پروانه بر آتش زند از بهر تو خود را

ای شمع تو هم حرمت پروانه نگـه دار

به زیورها بیارایند مردم خوبرویان را

تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی