هزار شکر که گر غایبی ز دیده ی ما

غم فراق تو با اشک من همآغوشست

مهدی سهیلی

پری دانی چرا از دیده ی مردم نهان باشد؟

که از شرمِ تو نتواند میان مردمان باشد

مع الدین صفوی

از فریب باغبان ایمن مباش ای عندلیب

پیش از این من هم در این باغ آشیانی داشتم

طاهر مشهدی

زبان تیشه ندانم چه گفت با فرهاد؟

که تا بصبح قیامت به خواب شیرین است

ناشناس

گر بی تو یک دو روز صبورم عجب مدار

چون شاخ نو بریده، ندارم خبر هنوز

مسیح کاشانی

یاد آن گلشن که گل هرچند میچیدم از آن

وقت بیرون آمدن ، حسرت به دامن داشتم

فضلی گلپایگانی

دهانت غنچه چشمت نرگس و رخت لاله ،حیرانم

که در یک شاخ چون پیدا شود این گلهای گوناگون؟

امیر همایون اسفراینی

التفاتش هست امشب گه به غیر و گه به من

ساعتی صد بار باید مرد و باید زنده شد

واله اصفهانی

غم نا امیدی من مگر آن نفس بدانی

که برون روی ز باغی و گلی نچیده باشی

بابا فغانی شیرازی

یا منِ ناصبور را نزد خود از وفا طلب

یا تو که پاکدامنی، مرگ من از خدا طلب

اهلی شیرازی