حرف من:

گاهی هنگامی ک احساس میکنی از نظر روحی و روانی ب قهقرا میروی، وقتهایی ک از جمع کناره میگیری تا تنها باشی، به این درک میرسی ک از همیشه بی کس تری. همان وقت هایی ک خوب میدانی برای بهتر شدن چه باید کرد ولی نه قدرتی هست ونه حوصله ای. 

همان وقت هایی ک نیاز داری یک نفر دستت را بگیرد و تو را از کنج تاریکی بیرون بیاورد، اشکت را پاک کند و بگوید دیگر تنها نیستی. یک نفر ک بگوید از این پس این راه را با هم میرویم.یک نفر ک با قاطعیت زیر گوشت بگوید همه چیز درست خواهد شد. یک نفر ک از همه بیشتر دوستش داری بیش از دیگران ب او اعتماد داری. یک نفر ک بیش از همه رویش حساب کرده ای......

مشکل اینجاست ک اغلب در همان موقع ک تو بیش از همیشه ب او نیاز داری او نیست. شاید درست همان وقت، دست یک نفر دیگر را گرفته و ب گوشه ی دنجی می رود. شاید درست همان وقت دارد برای دیگری اشک میریزد یا اشک دیگری را پاک میکند. شاید درست همان وقت دارد کس دیگری را نجات میدهد.......

همین است........شاید عاقلانه ترین کار این باشد ک حتی در مراحل بحرانی زندگی تکیه ات ی خودت باشد و روی هیچ کس حساب نکنی