برای شما که خشمتان مرگ است

ای دوستان راه بلد، که مرا از تاریکی به سوی خورشید راستین گسترده شده بر قامت گیتی رهنمون می سازید و رسولی والد گونه گشته اید، شمایان را هزاران درود که به ما لذت روشنایی را می فهمانید، طعم انگبین با هم بودن و حس بالای عشق ورزیدن را.

شمایان را ایزد حافظ باد که یاری بی همتا در ره پیش روی ما هستید و آنگونه بر مرکب عزت سوارید که من ناچیز در حضیض ذلت را نیز از مخیله خود خارج نمی سازید. و چنان در این راه پست پیش روی من قرار گرفته اید که من حقیر با ذهن مهجور و متحجر خویشتن هیچ گاه این راه پیموده شده را فراموش نمی کنم.

دست مریزاد که عین خاطره اید و به گونه ای نمودار که ما هیچگاه فراوان دژخیم های این راه را از ذهن خود پاک نکرده و همواره قدردان شما باشیم.