برای خداکاری ندارد

رساندن ما

دریک لحظه به آرزوهایمان

و به خواسته‌های دورمان دریک عمر

آن نگاه ونظر بلند را

براتون آرزو میکنم

شبتون بی نظیر
فرداتون سپیـد
و پرا‌ز امیـد
دلتـون گرم
عشق تون خدا
زندگیتون پویا
آرزوهاتون برآورده
و لحظه هاتون پراز آرامش

یک عمر باید بگذرد
تا بفهمیم بیشتر غصه هایي که خوردیم
نه خوردنی بود نه پوشیدنی،فقط دور ریختنی بود…
و چقدر دیر می فهمیم که
زندگـی همین روزهاییست که
منتظـر گذشتنش هستیم …

یه بار سوار هواپیما شدیم پدرم بلند گفت صلوات!
همه زدن زیر خنده
پدرم گفت همین عوضیها ها رو میبینی
بفهمن هواپیما مشکل پیدا کرده بقره رو از حفظ میخونن

خدا جون دوباره سلام
امروزم حالمون خوبه...
پنجره ی اتاق و روشنای زمین چشمامون رو نوازش کرد
یعنی هستیم .. امروز انتخاب میکنیم که اعتماد کنیم به خودت
آخه تو قدرتی فرای تمام قدرت های بشری داری
امروزمون رنگ آغوش خودت
خنده هامون جنس دریا
قدم هامون جنس صخره و کوه و
هدف هامون روی روال
حالمون خوبه امروز و
دیوار مهربونی مون پر عکاسای قشنگ..

و باز هم سلام

امضای خدا پای تمام آرزوهای نابتون

کلاس دوم دبستان شیفت بعد از ظهر بودم باران تندی می بارید.
یک چتر هفت رنگ دسته آبي سوت دار آن روز صبح خریده بودم.
وقتی به مدرسه رفتم دلم می خواست با همان چتر زیبایم زیر باران بازی کنم اما زنگ خورد.
هر عقل سالمی تشخيص می داد که کلاس درس واجب تر از بازی زیر باران است
یادم نیست آن روز چه درسی آموزگارم به من آموخت اما دلم هنوز زیر همان باران توی حیاط مدرسه مانده... بعد از آن روز شاید هزار بار دیگر باران باریده باشد ومن صد بار دیگر چتر خریده باشم اما آن حال خوب هشت سالگی هرگز تکرار نخواهد شد!
این اولین بدهکاری من به دلم بود که در خاطرم مانده
بعد از آن هر روز به اندازه ی تک تک ساعت های عمرم به دلم بدهکار ماندم ...
به بهانه ی عقل و منطق از هزار و یک لذت چشم پوشیدم...
از ترس آنکه مبادا آنچه دلم ميخواهد پشیمانی به بار آورد خیلی وقت ها سکوت اختیار کردم...
اما حالا بعضی شب ها فکر میکنم اگر قرار بر این شود که من آمدن صبح فردا را نبینم چقدر پشیمانم از انجام ندادن کارهایی که به بهانه ی منطق، حماقت نامیدمشان!
حالا می دانم هر حال خوبی، سن مخصوص به خودش را دارد ...

#محمود دولت آبادی
+5

کجاست هم نفسی
تا به شرح عرضه دهم

که دل چه میکشد
از روزگار هجـــــــرانش

#حافظ