یکبار هم به من گفت: «عزیزترینم»!

تا آن زمان هیچ واژه‌ای نتوانسته بود تا این حد برایم جاودانه بماند و کلمات فقط مشتی کلمات بودند در اقتضای زمان و مکانی محدود.
ولی «عزیزترینم...!» فکرش را بکنید که در میان تمام عزیزانی که دارد، تو، ”ترینِ” آنهایی! این یعنی مرا کاملا آزاد و شرافتمندانه دوست می‌داشت آنهم در کمالِ دارایی نه از روی ترس و تنهایی اش.

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

من انتظار تو را می کِشم
تو مرا از انتظارت می کُشی…
لعنت به هرچه فتحه و ضمه و کسره

.

..

...

....

.....

......

+453