ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ

هر چند ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﻫﺎ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ،

ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ...!

ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻢ ﻣﯿﻨﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ،

ﻭﻟﯽ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ

ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﺖ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ...

ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ...!

ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺧﻠﺴﻪ ﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ...

ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﺧﻮﺵ ﺑﺤﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﯼ !

ﮐﺎﺵ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ

ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ...

ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺖ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ

ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺗﺎﺭ ﺍﺳﺖ

ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ !

ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻡ ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪ؟

از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﺩﻡ ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ؟ !

ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑیشتر ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺸﺎﻥ؟

عجبــــ وفـــایـــی دآرد این دلتنگــــی…!
تنهـــــاش که میـــذآریـــی میــری تو جمـــع و کلّی میگـــی و میخنــــدی…
بعد کـــه از همه جـــدآ شدی از کـُنـــج تآریکـــی میآد بیرون
می ایستـــه بغـــل دستــتــــ …
دســتـــ گرمشـــو میذاره رو شونتــــ
بر میگـــرده در گوشــتـــ میگـــه:
خـــوبــی رفیـــق؟؟!!
بـــآزم خودمـــم و خـــودتــــ …

یک ساعت که آفتاب بتابد…

خاطــره آن همه شبهای بــــارانی از یاد میرود..

این است حکایت آدم هــا….

فراموشـــــی….

در ثانیه‌های بودنت می‌مانم...



در فصل شکست خوردنت می‌مانم..



یک سال نه ده سال چه فرقی دارد ...



تا لحظه دل سپردنت می‌مانم و دوستت دارم...

هرگز تمامت را برای کسی رو نکن.....

بگذار کمی دست نیافتنی باشی...

آدمها تمامت که کنند...

"رهایت " میکنند...

من تمام شعرهایم را!!

در وصف نیامدنت سروده ام....

واگر یک روز ناگهان ناباورانه سر برسی...

دست خالی ..حیرت زده!!!

از شاعر بودن استعفا خواهم داد...

نقاش میشوم...

تا ابدیت نقش پرواز را...

بر میله های تمام قفس های دنیا ...

خواهم کشید...

هوا اینجا کمی دلگیر است....

آنجا را نمیدانم...

اینجا ترس فراموش کردنت...

مثل خره تمام جانم را پر میکند...

آنجا را نمیدانم...

اینجا جای خالیت به وسعت یک جهان است..

آنجا را نمیدانم...

ای کاش برای تو هم...

"تفاوت بین "اینجا"و"آنجا"...

فقط یک "ی" باشد....

حتما بیاین به مشکل خوردم یعنی گیر کردم
http://www.hamkhone.ir/member/96855/blog/view/253500/

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید

معشوق همین جاست بیایید بیایید



معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار

در بادیه سرگشته شما در چه هوایید



گر صورت بی صورت معشوق ببینید

هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید



با این همه آن رنج شما گنج شما باد

افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

زندگی رویش یک حادثه نیست

زندگی رهگذر حادثه هاست

تکه ابری است به پهنای غروب

آسمانی است به زیبایی مه

زندگانی چون گل نسترن است

باید از چشمه جان آبش داد

زندگی مال ماست

خوب و بد بودن آن ، عملی از من و ماست

پس بیا تا بفشانیم همه بذر خوبی و صفا

و بگوییم به دوست

معنی عشق و حقیقت چه نکوست....