پروفایل کاربر - nina0263

اون سال پاییز نخواست
که ساعت مچی شو یه ساعت به عقب تر برگردونه.
میگفت از اینکه دیر برسم
می ترسم.
بذار زمان گولم بزنه،
یا چه میدونم...
بهم یادآوری کنه
که داره دیر میشه!
همیشه وقتی ازش ساعتو می پرسیدم، میگفت هشت من! هفت شما.
یا وقتی می خواستیم
قرار بذاریم
بهش میگفتم توی کافه می بینمت، ساعتِ شیشِ تو.
دیگه عادت کرده بودم
که ثانیه ها و دقیقه های اون برام با همه ی آدم های اطرافم متفاوت باشه!
اما کم کم
اون شور و هیجان،
اون دلدادگی از بین رفت.
انگار که زندگی به حالت تکرار و عادی روزمره ی خودش برگرده.
مثه ساعتی که با اومدن بهار،
دوباره میره به سمت جلو.
چند سال بعد که دیدمش!
هنوزم همون ساعت رو به مچش بسته بود.
بهش گفتم که نمیدونم
از کجا،
همه چی تموم شد
گفت: دیر کردی،
خیلی دیر کردی!
نگاهی به ساعتش کردم
و گفتم با ساعته تو یا...
حرفمو قطع کرد.
گفت: ساعت دلم
از اون روز به بعد فهمیدم
که عشق،
یعنی با ساعت دل آدمی که دوسش داریم
هماهنگ باشیم!
نذاریم صدای تیک تاکش از بین بره...
نذاریم بخوابه
همین!

بسیاری از مردم اجازه می دهند که بستگان، دوستان و جامعه اثر بسیار زیادی بر شخصیت آنها بگذارند. آنها آنقدر تابع دیگران هستند که دیگر نمی توانند زندگی خود را داشته باشند و تنها دلیل این اتفاق این است که از انتقاد دیگران می ترسند. خودت رو زندگی کن دوست من، بذار هرچی خواستن بگن...