وفای به عشق

.حالا که
فهم ِجمعه های در تو بایگانی شده
به توجیهِ جنونِ من نمی رسد،
یک میدان ِ مین در زیر پای شعرم
تجویز می کنم تا
زبان غلاف کرده باشم از
ستایش ِ عشقی که هر غروب ِ جمعه
یکـتارِ مو از سر شاه بیتش کم می شود..
...
آخرش، قبلاً اتفاق افتاده..
تو عذرِ شاعر را خواهی خواست تا
کسب و کار عشق، از سکه بی افتد...
...
اولش را هم از یاد ببر
شعری که به التماس آلوده شود،
غـــــرورِ شاعری را لکه دار می کند...
...
من می روم تا تو ماندگار شوی ...
می روم تا تنهایی ام را
از نو، تجدید ِ فـــراش کنم...
شاید اینگونه جاودانه بماند خاطرۀ شاعری که
شاهرگش هم می رفت
پشت پا نمی زد به عهد و پیمانی که در تو بسته بود
...
می دانی...
گاهی برای وفای به عشق
باید از قید و بندِ آغوش کوتاه آمد و ته نشینِ تنهایی شد..