خود معمولی....

ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ .

ﺁﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ

ﻧﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ﮐﻨﺎﺭ،

ﻧﻪ ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ،

ﻧﻪ ﻏﺼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﺳﺖ،

ﻧﻪ ﺣﻖ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﺮﯼ ﺍﺯ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ،

ﻧﻪ ﺣﻖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺮﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺭﺍ،

ﻧﻪ ﺣﻖ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﯾﮏ ﺳﺮﯼ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎ ﺭﺍ .

ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ " ﺗﺮﯾﻦ " ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﻫﺮﺍﺱ ﻫﺒﻮﻁ ‏(ﺳﻘﻮﻁ‏)

ﺩﺭ ﻻﯾﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ " ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ."

ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﺮﺍﺱ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﻟﺬﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ،

ﻧﻮﺷﺘﻦ، ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ، ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪﻥ، ﺳﺎﺯ ﺯﺩﻥ،

ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﻭ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻏﺸﺎﻥ ﺩﺭﺑﯿﺎﻭﺭﺩ .

ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺧﻮﺩِ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻡ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﻫﻢ .

ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻣﺮﺍ

ﻓﻘﻂ ﺑﺎ " ﺗﺮﯾﻦ " ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ .

ﺍﺯ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺩِ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﺽ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ

ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍ ﻡ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﻡ

ﻭ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦِ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯﻧﺪ