نسخه «ویرایش» شده

پدر و مادرم در خانه نیستند

آنان را در جایی از مسیر اهداف‌شان تنها گذاشته و به خانه بازگشته ام

اکنون که کیلومتر ها با هم فاصله داریم

همان گونه که همیشه دیده و شنیده‌ام؛

اول صبح پرده ها را کنار می‌زنم

با شعله کم آشپزی می‌کنم

شبانه حداقل چند صفحه کتاب می‌خوانم

چراغ های اضافی را خاموش می‌کنم

و دست هایم را با لباسِ تنم خشک نمی‌کنم

برادرم از در وارد می‌شود

با تعجب می‌گوید:

« مامان و بابا هم اومدن؟؟ »

و می‌بیند که نه، من تنها هستم

او از اینکه کارهای خانه بی‌کم‌و‌کاست و طبق روال همیشه پیش رفته است و خانه بدون حضورشان همچنان رنگی از آن‌ها دارد، متعجب شده است.

من؛ نسخه تربیت شده ی آن دو نفر

کاملا به صورت ناخودآگاه، خواسته ها و رفتارهای آنان را، حتی در نبودشان عیناً تکرار می‌کنم!

این واقعی‌ست اما زیبا نیست!

با خود می‌اندیشم

پس چه تفاوتی بین نسل هاست؟

آیا من محکوم به تکرار آن‌ها هستم؟

و پاسخم یک «نه» بزرگ است

با این افکار، از این پس

من، آگاهانه به خودم این اجازه را می‌دهم که عیناً مثل آن ها نباشم؛

باور های درست را ادامه دهم

و باور های غلط را «تغییر» دهم

فردا که از خواب برخیزم،

ویرایش جدیدی از پدر و مادرم را ارائه خواهم دادم

مثلا:

اولِ صبح پرده ها را کنار خواهم زد

با شعله کم آشپزی خواهم کرد

شبانه حداقل چند صفحه کتاب خواهم خواند

چراغ های اضافی را خاموش خواهم کرد

اما؛

دست هایم را با لباسِ تنم خشک خواهم کرد!

چون تا به امروز، هیچ دلیل منطقی برای ترک این کار نیافته‌ام!