و آنگاه كه در خِتام رستاخيز طبيعت، «تازِش زمستان» پايان می‌يابد و «نازِش بهار» آغاز می‌شود،
«نوروز»، اين آيين رُسته و رَسته از كُهن ديار ايران، دست‌افشان و پای كوبان، «حلقه‌ی حلاوت» بر در می‌زند و سَر و سَرای ايران و ايرانی را «سرشار از درود» می‌كند و «سرريز از سرود».

و نیاکان پاکمان
از «ایران باستان»، تا «پارسيان پارسا»
در «آستانه‌ی بهار»، عاشقانه «گِرد هم» از دل «می‌گفتند» و عاقلانه «گَردِ دل» از هم «می‌رُفتند».
فرهیخته ی گرانمایه ،با درود و مهر
در آستانه‌ی «بهار»،
این روزگارِ چیرگیِ روشنایی و گرما بر تاریکی و سرما، و «آوردگاهِ خجسته‌ی اهورایی» بر «پدیده‌ی گُجسته‌ی اهریمنی»
مسرورانه «فُروزش» دوباره‌ی «مهر تابان بهاران» و «وَزِش» دگربار نسیم نوروزی را به شما ايرانیان نجیب شادباش می‌گويم...

پائولو کوئیلو تو کتاب کیمیاگر میگه:

آدما وقتی به گنج برسن ازش رد میشن
چون به گنج اعتقاد ندارن
ما هم یه وقتا از کنار بهترین
آدمهای زندگیمون به سادگی رد میشیم..
چون فکر میکنیم بقیه قراره
از اون بهتر باشن ...

+5

جهان به مجلس مستان بی خرد ماند
که در شکنجه بود هر کسی که هشیارست...

صائب_تبریزی

++5