✰⌒✰‿*✰ فرزندم! روزگاری بود که.⌒*✰‿✰✰

فرزندم! روزگاری بود که

آدم‌ها با قلبشان می‌خندیدند

و با چشم‌شان

اما امروز تنها با دندان‌هایشان می‌خندند

در حالی که نگاهشان، سرد و غریب

سایه‌ام را از پشتِ سر می‌پایند.

به راستی زمانی بود که

آدم‌ها با قلبشان دست می‌دادند

اما فرزندم گذشت آن زمان.

امروز آنها بی‌قلبشان دست می‌دهند

در حالی که با دست چپ

جیب خالی‌ام را می‌کاوند.

(خانه‌ی خودت است)، (باز هم بیا)

چنین می‌گویند، و چون باز می‌آیم

و خودمانی رفتار می‌کنم

بارِ دیگری در کار نیست

درها به رویم بسته می‌مانند.