پروفایل کاربر - armitagh

گاهی آنقدر بدم می آید

که حس می کنم باید رفت

باید از این جماعت پُرگو گریخت

واقعا می گویم

گاهی دلم می خواهد بگریزم از اینجا

حتی از اسمم، از اشاره، از حروف،

از این جهانِ بی جهت که میا، که مگو، که مپرس!

گاهی دلم می خواهد بگذارم بروم بی هر چه آشنا،

گوشه ی دوری گمنام

حوالی جایی بی اسم،

بعد بی هیچ گذشته ای

به یاد نیارم از کجا آمده، کیستم، اینجا چه می کنم.

بعد بی هیچ امروزی

به یاد نیاورم که فرقی هست، فاصله ای هست، فردایی هست.

گاهی واقعا خیال می کنم

روی دست خدا مانده ام

خسته اش کرده ام.

راهی نیست

باید چمدانم را ببندم

راه بیفتم... بروم.

و می روم

اما به درگاه نرسیده از خود می پرسم

کجا...؟!

کجا را دارم، کجا بروم؟

بعد از انتظار طولانی آسمان و تنگدستی زمین و سالهای ترس

برای ملامت سقف های کوتاه و دلجویی چلچله های فروردین

به ملاقات تو آمدم!

تا نامم را، دلم را و واژگانم را به تو بسپارم...!

عرق پیشانی‌ام را بگیر

می خواهم دو زانو در برابرت بنشینم

و تا حریر پیراهنت را شاپرکها بیرون می آورند

دستی به گیسوانت فرو برم

میان خنده های تو ،

قرص ماه و کودکان بذر و بالهای شانه به سر آواز می خوانند

تو، تمام آن چیزی هستی که من به خواب دیده بودم

تو، دانه ی خورشیدی ، مهربانی انگور

و من ، بی آنکه ناخنهایم را به گاوآهن ببندم زمستان را سرافکنده خواهم کرد

تو صدایم می کنی و پیراهنم پر می شود از بهــار...

من که همه عمر، آسمان را به تردید نگریسته بودم

حالا می خواهم چایم را در کهکشان شیری بنوشم

حبه ی قندی تعارفم کن

این اتفاق عجیب که در جان من افتاده است

خواب باغ را در تاریکی ام سبز می کند...

بعضی ها را بدرقه کنید حتی اگر لایق بدرقه نباشند..

بدون کنار زدن پنجره.. بدون سربرگرداندن به عقب..

بعضی ها را بدرقه کنید و بگذارید به قلب هایی بروند در اندازه ی خودشان..

حتی اگر مطمئن باشید روزی با چشمانی وحشت زده و بی پناه بر خواهند گشت..

زخم های خاطراتشان را ببندید.. بودن های ناروایشان را بشویید..

غرور و دروغ و قضاوتشان را در چمدانشان بگذارید و بگذارید به هر کجا که باید بروند، بروند..

بگذارید در گذشته به جایی که به آن تعلق دارند آرام بگیرند.. برایشان گریه کنید..

سوگواری کنید.. و بدانید این از دست دادنی ضروری ست برای به دست آوردنی گران بها...